Als het even teveel wordt

Als het even teveel wordt... Ik heb hele goede dagen,maar ook hele slechte dagen en dan wil ik me volledig afsluiten van alles en iedereen. Alleen... gaat dat niet. Werken, huishouden, kind alleen opvoeden, bijkomende omstandigheden. Mijn hoofd zit de laatste tijd zo vol dat ik amper iets kan onthouden, weinig kan verdragen, veel wil slapen. Maar daar bovenop wil ik genieten van de tijd met mijn prachtig kind, ook al heeft hij een enorm karakter dat sterk naar boven komt met momenten. Maar dat is nodig in deze harde wereld. Koppig en temperamentvol, maar dat heeft hij niet van een vreemde. Haha :D

Als je je hart wil luchten bij mensen, zonder dat ze reageren of een oordeel vellen. Dat zou eens deugd doen voor mij. Iemand die me begrijpt, iemand die me laat uitrazen, laat huilen, roepen, vloeken. Maar spijtig genoeg is dat er niet. 

Ik kreeg vorige week de raad om hulp te zoeken, omdat het teveel aan het worden is. 

Niemand die het weet, niemand die het ziet. 

Ik probeer de hele dag te lachen, grappig te zijn en op het einde van de dag, als zoonlief slaapt, dan komt de trieste kant naar boven. Maar huilen doe ik niet. Dat mag niet. Het ergste is als ik huil terwijl hij het ziet, ik wil niet dat hij mij ongelukkig ziet. Hij mag mij niet zien huilen. Ook al is het wel ok dat hij het ziet, althans dat zeggen ze mij toch. 

Als je even iets positiefs meld en zo trots bent ... op 2 seconden tijd krijg je een "slag" . Want nee hij doet het niet zo of zo. Nee hij loopt niet hetzelfde niveau als zijn leeftijdsgenoten, maar er zijn dingen waarin hij uitblinkt waar die anderen niet in uitblinken. Mijn kind is uniek en daar ben ik trots op! Ook al zie ik soms door de bomen het bos niet meer, ik blijf doorgaan en ik kom er weer bovenop. Ik heb mezelf al bewezen tegenover mezelf de voorbije 5 jaar. En ik sta nog niet waar ik wou/wil staan, maar ik ben wel trots op waar ik nu sta. Als alleenstaande en werkende mama.

One love!